Park technologiczny Przekierowano ze strony: Research park ang. research park, science park, science and technology park

Definicja ustawowa

W polskim ustawodawstwie pojęcie parku technologicznego zostało zdefiniowane w 2002 roku w ustawie o finansowym wspieraniu inwestycji.

Park technologiczny (definicja z Ustawy z dnia 20 marca 2002 r. o finansowym wspieraniu inwestycji, (Dz.U. 2002 nr 41 poz. 363), (Dz.U. 2002 nr 141 poz. 1177) art. 2, p. 15, oraz (Dz.U. 2003 nr 159 poz. 1537) – to zespół wyodrębnionych nieruchomości wraz z infrastrukturą techniczną, utworzony w celu dokonywania przepływu wiedzy i technologii pomiędzy jednostkami naukowymi w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki (Dz.U. 2004 nr 238 poz. 2390) i (Dz.U. 2004 nr 273 poz. 2703) oraz (Dz.U. 2005 nr 85 poz. 727) a przedsiębiorcami, na którym oferowane są przedsiębiorcom, wykorzystującym nowoczesne technologie, usługi w zakresie doradztwa w tworzeniu i rozwoju przedsiębiorstw, transferu technologii oraz przekształcania wyników badań naukowych i prac rozwojowych w innowacje technologiczne, a także stwarzający tym przedsiębiorcom możliwość prowadzenia działalności gospodarczej przez korzystanie z nieruchomości i infrastruktury technicznej na zasadach umownych.

Inne definicje

Nazwa park technologiczny jest tożsama z innymi nazwami stosowanymi wymiennie na całym świecie. Inne, spotykane w literaturze, to między innymi:

• park naukowy,
• park naukowo-technologiczny,
• park badawczy,
• technopol.

Prócz podanej wyżej definicji z polskiego ustawodawstwa warto przytoczyć również tę, która została przygotowana przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Parków Naukowych (IASP):

Park naukowy – instytucja zarządzana przez specjalistów, których głównym celem jest promowanie kultury innowacyjnej oraz konkurencyjności instytutów naukowo-badawczych i firm zrzeszonych w parku. Park zarządza procesem przepływu wiedzy i technologii między uczelniami, instytucjami naukowo-badawczymi i przedsiębiorstwami. Sprzyja również powstawaniu i rozwojowi firm innowacyjnych, oferując możliwość inkubacji i wsparcie procesów tworzenia firm typu spin-off. Park naukowy pełni funkcje zbliżone do parku technologicznego, jednak produkcja w nim prowadzona ogranicza się do produkcji prototypowej.

Obok instytucji parku technologicznego funkcjonują także: park przemysłowy i park przemysłowo-technologiczny. Pojęcia te stosuje się w zależności od przyjętego profilu działalności lub specjalizacji.

Park przemysłowy – to zespół wyodrębnionych nieruchomości wraz z infrastrukturą techniczną, umożliwiający prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach.

Park przemysłowo-technologiczny – jest instytucją pośrednią pomiędzy parkiem przemysłowym a technologicznym. Jako organizacja może on przybrać formę kompleksu budynków łączącego zarówno funkcję infrastrukturalną dla przedsiębiorstw jak i prowadzić działalność umożliwiającą przepływ informacji naukowych pomiędzy jednostkami naukowymi a przedsiębiorcami. Tego rodzaju parki funkcjonujące w Polsce oferują powierzchnię komercyjną na swoim terenie, przy jednoczesnym wydzieleniu procentowego obszaru tylko pod funkcje odpowiadające PT. Wśród przykładowych PP-T można wymienić:

• Płocki Park Przemysłowo-Technologiczny SA,
• Kwidzyński Park Przemysłowo-Technologiczny,
• Częstochowski Park Przemysłowo-Technologiczny.

Istnieją także połączenia funkcyjne i biznesowe pomiędzy parkami naukowymi i technologicznymi. Przykładem takiego rozwiązania mogą być:

• Pomorski Park Naukowo-Technologiczny,
• Technopark Gliwice,
• Poznański Park Naukowo-Technologiczny (najstarszy polski park).

Zarówno parki technologiczne, jak i przemysłowo-technologiczne są często mylone z parkami przemysłowymi.

Usługi oferowane przez tego typu parki to pełen zakres wsparcia "miękkiego", takiego jak szkolenia i podstawowe doradztwo, jak i specjalistyczne rady dotyczące finansów, prawa, marketingu oraz aspektów prowadzenia działalności gospodarczej. Oferta parków obejmuje także wsparcie infrastrukturalne, dostęp do urządzeń serwisowych, pomoc finansową oraz pośrednictwo kredytowe. Dla małych i średnich przedsiębiorstw ważnym atutem parków technologicznych jest ich współpraca z instytucjami naukowymi oraz możliwość transferu technologii do biznesu. Statystyczny, polski park posiada sformalizowane powiązania z przynajmniej 6 instytucjami naukowo - badawczymi, w których dominują podmioty o charakterze akademickim. Dzięki temu mogą brać udział we wspólnych Projektach do funduszy europejskich, ściśle współpracować z uczelnianymi komórkami transferu technologii oraz tworzyć wspólne projekty wdrożeniowe.

Parkom technologicznym przyświecają dwa główne cele:

• dzielenie się pomysłami: parki technologiczne są źródłami przedsiębiorczości, talentów, konkurencyjności ekonomicznej i są kluczowymi elementami infrastruktury wspierającej rozwój współczesnej gospodarki opartej na wiedzy. Zapewniając lokalizację, w której rząd, uczelnie i firmy prywatne współdziałają, parki technologiczne tworzą środowisko, które sprzyja współpracy i innowacyjności. Przyczyniają się do zwiększenia rozwoju, transferu i komercjalizacji technologii.

• wprowadzenie na rynek nowych firm: typowy park naukowy zapewnia wsparcie w rozwoju biznesu dla firm, które są jego klientami. Zazwyczaj firmy te realizują innowacyjne pomysły, które pochodzą z uniwersytetów bądź sektora badań prywatnych. Parki zapewniają szkolenia w takich obszarach jak prawa własności intelektualnej oraz planowanie biznesu, tak aby pomóc, raczkującemu dopiero biznesowi, dojść do sukcesu. Z kolei uniwersytety korzystają poprzez działanie w świecie biznesu, co daje im dostęp do przełomowych badań prowadzonych w przemyśle poza murami uczelni.

Parki tworzone przy udziale władz samorządowych w celu zapewnienia preferencyjnych warunków prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności dla sektora małych i średnich przedsiębiorstw.



Stowarzyszenie non-profit - Association of University Research Parks (AURP), składające się ze stowarzyszonych z uniwersytetem parków naukowych, definiuje badania uniwersyteckie oraz parki naukowe jako przedsięwzięcie oparte na własności, które ma określone cechy, takie jak:

1. Strategiczne planowanie nieruchomości i budynków przeznaczonych głównie dla prywatnych/ publicznych badań naukowych i placówek rozwojowych, firm opartych na technologiach i nauce oraz usług wspierających.
2. Umowny, formalny lub operacyjny związek z jedną lub więcej naukowych/ badawczych instytucji edukacji wyższej.
3. Promowanie badań uniwersyteckich i rozwoju w ramach partnerstwa branżowego, pomoc w rozwoju nowych przedsięwzięć i wspieranie rozwoju gospodarczego.
4. Wspieranie transferu technologii i umiejętności biznesowych pomiędzy uniwersytetami a zespołami branżowymi.

Paradygmat zarządzania

Paradygmat zarządzania parkiem technologicznym Cabral- Dahab, po raz pierwszy zaprezentowany przez Regis Cabral w roku 1990, ma duży wpływ na zarządzanie parkami naukowymi na całym świecie. Paradygmat ustala następujące warunki rozwoju parku technologicznego:

• Park ma dostęp do wykwalifikowanego personelu, zajmującego się badaniami i rozwojem, z obszarach wiedzy, w których park się specjalizuje.
• Jest w stanie wprowadzić do obrotu swoje produkty i usługi, o wysokiej jakości.
• Park ma możliwość zapewnienia przedsiębiorstwom fachowej wiedzy marketingowej i umiejętności menedżerskich, zwłaszcza małym i średnim, którym brakuje takich zasobów.
• Funkcjonuje w ramach społeczeństwa, które pozwala mu na ochronę tajemnicy produktu lub procesu, poprzez patenty, gwarancje lub jakiekolwiek inne środki.
• Jest a stanie selekcjonować przedsiębiorstwa. Firmowy biznes plan musi być zgodny z planem działania parku.
• Park ma wyraźną tożsamość, często wyrażoną symbolicznie, jako nazwa, logo lub dyskurs zarządzania określonego parku.
• Kierownictwo parku ma konkretne i uznane doświadczenie w sprawach finansowych i długoterminowy plan jego rozwoju.
• Park ma poparcie silnych, dynamicznych i stabilnych podmiotów gospodarczych, takich jak biura finansowe, instytucje polityczne lub lokalne uczelnie.
• Posiada w kadrach zarządzających aktywną osobę z wizją, mocą decyzyjną oraz silnym i wyraźnym wizerunkiem, która jest postrzegana przez ważne podmioty społeczne jako ta, która uosabia związek między środowiskiem naukowym a przemysłem. Posiada długoterminowe plany oraz jest dobrym zarządcą.
• Zawiera duży odsetek firm doradczych oraz serwisów technicznych, w tym laboratoria i firmy kontroli jakości.

Na początku 2008 roku w Polsce znajdowało się łącznie 47 inicjatyw parkowych, które ze względu na stopień zaawansowania można podzielić na cztery kategorie:

1. obejmuje 5 parków zaawansowanych organizacyjnie, realizujących działalność statutową w pełnym zakresie włącznie z udostępnianiem powierzchni i usług wspierających dla firm,
2. obejmująca 11 ośrodków w początkowej fazie rozwoju, w których skala działań przypomina raczej inkubatory technologiczne,
3. obejmuje 11 inicjatyw skoncentrowanych na pracach przygotowawczo - adaptacyjnych, większość powinna rozpocząć działalność operacyjną w ciągu najbliższego roku,
4. obejmująca 20 przedsięwzięć w fazie projektowania i przygotowywania podstaw organizacyjnych, z reguły powstał podmiot lub zespół prowadzący działania przygotowujące park.

Parki technologiczne istnieją, aby wzmacniać współpracę między środowiskiem akademickim, przemysłem i rządem^[1].