Gherao

Gherao zastosował po raz pierwszy Subodh Banarjee w 1967 w Bengalu Zachodnim^[2][3]. Na pewnym etapie ruch z Zachodniego Bengalu rozprzestrzenił się tak bardzo, że wiele gałęzi przemysłu zaczęło upadać, wielu pracowników zostało pozbawionych zatrudnienia, a rozwój poszczególnych branż zatrzymał się. W tym czasie policja została poinstruowana przez Ministra Pracy, aby nie podejmować działań przeciwko pracownikom uczestniczącym w gherao.

We wrześniu 1967 roku, Sąd Najwyższy w Kalkucie uznał, że gherao, które zakłada bezprawne uwięzienie osoby należącej do kierownictwa, to przestępstwo karalne na podstawie sekcji 339 i 340 Indyjskiego Kodeksu Karnego. Przestępca natomiast mógł być aresztowany bez nakazu. Sąd skrytykował również zalecenia Ministra Pracy, które wydał on policji.

Obecnie rzadko spotyka się przypadki gherao. Nie ma już żadnego wsparcia politycznego dla tego ruchu, jak i nie ma moralnych uzasadnień dla jego funkcjonowania. Wojnę przemysłową w postaci strajków, blokad, wywoływania presji ekonomicznych każdego rodzaju, przyjmuje się za uzasadnioną w rozstrzyganiu sporów, ale stosowanie przemocy wobec osoby jest potępiane pod każdym względem. ^[4]